O Domu

Pozostałe:

USŁUGI

WARUNKI PRZYJĘCIA

TERAPIA

Historia Domu Pomocy Społecznej w Słupi

  Działalność Domu Pomocy Społecznej prowadzonego przez Zgromadzenie Zakonne Sióstr Albertynek w Słupi datowana jest od dnia 1 października 1951 roku. Wtedy to bowiem przybyły do Słupi pierwsze siostry wraz z kilkoma chorymi, przeniesione ze zlikwidowanego Zakładu dla Nieuleczalnie Chorych w Dobromyślu. Bazę lokalową prowadzonej przez nie działalności na rzecz ludzi chorych w Słupi miał stanowić pałac (wraz zabudowaniami gospodarczymi i rozległym parkiem), będący jedną z posiadłości księcia Macieja Radziwiłła i jego małżonki Krystyny z Dembińskich. Dobra słupskie zostały po wojnie sprzedane, przez księcia Macieja Radziwiłła, na własność Skarbu Państwa. Początkowo próbowano zaadaptować pałac na Technikum Rolnicze. Potem jednak przeznaczono go na Dom dla nieuleczalnie chorych prowadzony przez Siostry Albertynki. W 1951 r. siostry zastały budynek w kompletnej ruinie. Opuszczony przez właścicieli, był miejscem stacjonowania wojska, ale także łupem dla złodziei. W kronikach zakonnych czytamy: „Dom o zmierzchu wyglądał wspaniale. Rozległe hole na parterze i górze, krużganki, staroświeckie kominki, wąskie korytarze, wokoło kilkusetletnie lipy (...). Po ukazaniu się jednak pierwszych promieni słonecznych czar prysł. Nieopisane brudy zaczęły wyzierać z każdego kąta. Piwnica pod holem, gdzie za dawnych czasów trzymano wino, pełna była śmieci. Nie było żadnej instalacji ani wodociągowej, ani elektrycznej. Okna bez szyb, drzwi bez zamków i klamek, dach dziurawy jak sito, walące się sufity, schody wejściowe i tarasy – istne rumowisko”.

  W latach 1951-1990 Dom podlegał Zrzeszeniu Katolików „Caritas” z Zarządem Głównym w Warszawie i nosił nazwę Zakładu Specjalnego dla Przewlekle Chorych. Na początku placówka dysponowała miejscami dla 30 osób. Jednak prowadzone systematycznie prace remontowe i adaptacyjne, pozwalały na sukcesywne zwiększanie liczby miejsc. I tak po latach DPS mógł zapewnić opiekę 100 osobom. Od 1961 r. przebywały tu wyłącznie kobiety, a potem społeczność mieszkanek została zawężona do kobiet przewlekle chorych psychicznie. W 1980 r. rozbudowano budynek pałacowy poprzez dobudowanie jednego skrzydła, gdzie usytuowano magazyny, pomieszczenia kuchenne i pokoje mieszkalne. Z kolei w 1985 r. wykonano nową więźbę dachową i cały pałac pokryto blachą miedzianą. Początek lat 90-tych to czas wymiany instalacji elektrycznej oraz podłączenia instalacji gazowej. W 1991 r. w miejscu dawnych stajni powstał oddzielny budynek (określany mianem: budynek „B”), który w znacznej mierze przeznaczono na pokoje i łazienki dla mieszkanek. Ponadto podłączono obiekt do lokalnej sieci wodociągowej oraz wybudowano własną oczyszczalnię ścieków. Z kolei zainstalowano dwie kotłownie gazowe: w budynku pałacowym (1998) i oddzielną dla pozostałych budynków (1999). W czerwcu 1990 roku z przyczyn politycznych rozwiązane zostało Zrzeszenie Katolików „Caritas”. Wówczas majątek Domu, stanowiący własność skarbu państwa przekazano do użytku Zgromadzeniu Sióstr Albertynek, na czas nieograniczony dla celów charytatywnych.

  Dom przeszedł formalnie pod zarząd Zgromadzenia. Stało się tak na podstawie umowy zawartej w dniu 19 lipca 1990 r. pomiędzy Ministerstwem Pracy i Polityki Socjalnej a Zgromadzeniem Sióstr Albertynek. Odtąd placówka funkcjonuje pod nazwą: Dom Pomocy Społecznej prowadzony przez Zgromadzenie Sióstr Albertynek. Podmiotem prowadzącym jest Prowincja Krakowska Zgromadzenia z siedzibą w Rząsce k. Krakowa. Od 1995 r. DPS kontynuował działalność na podstawie umowy zawartej przez Zgromadzenie z Wojewódzkim Zespołem Pomocy Społecznej w Kielcach (z upoważnienia Wojewody). W umowie określono między innymi zadania Domu, podstawowe prawa mieszkanek, warunki finansowania, nadzoru i kontroli.

  W 1997 r., na mocy ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. o zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości zabudowania Domu przekazano na własność Prowincji Krakowskiej Zgromadzenia. Natomiast w 2004 r. przekazano grunty, jako darowiznę Wojewody Świętokrzyskiego, z przeznaczeniem na działalność charytatywną, którą siostry podejmują. Obecnie majątek Domu stanowi własność Diecezji Kieleckiej, a Zgromadzenie ma prawo jego nieograniczonego użytkowania.

  Wraz z reformą administracji terytorialnej w kraju i powstaniem samorządowego szczebla powiatowego, z dniem 1 stycznia 1999 r. treść powyższej umowy przejęło Starostwo Powiatowe w Busku-Zdroju. W dniu 18.06.2009 r. Wojewoda Świętokrzyski wydał – na wniosek Prowincji Krakowskiej Zgromadzenia Sióstr Albertynek - zezwolenie na prowadzenie Domu Pomocy Społecznej dla osób przewlekle psychicznie chorych na czas nieokreślony. Zgodnie z ustawą o pomocy społecznej z dnia 12 marca 2004. o pomocy społecznej dom zrealizował program naprawczy oraz osiągnął przewidziany standard.